A home away from home

Het is vroeg in de ochtend wanneer ik uit mijn taxi stap. "This is the old city center. You are here now." legt mijn taxichaffeur uit terwijl hij me een plattegrond van Chiang Mai laat zien. Meteen valt op hoe rustig het hier is in vergelijking met Bangkok. Het is 13 juli en na tien dagen in waarschijnlijk één van de meest chaotische steden ter wereld, is dit wel lekker.

De eerste dagen breng ik door in een hostel dat eigenlijk niet zo heel erg gezellig is. Ik spreek wat andere backpackers waaronder iemand die naar Myanmar is geweest maar verder is het maar een beetje een dooie boel (Myanmar blijkt trouwens een echte aanrader te zijn, die gaat op het to-do-lijstje). Na drie dagen besluit ik dat het mooi is geweest en zoek ik op internet naar een ander hostel. Ik kom uit bij een hostel met de naam 'The Living Place'. Ik besluit voor vier nachten te boeken, pak mijn spullen en vertrek.

Daar aangekomen maak ik kennis met de eigenaren, Aree en Wee (en chihuahua Weewee). Ze zijn hun hostel tien maanden geleden begonnen. Daarvoor was het hun atelier en woning maar nu het een hostel is, zijn ze verhuist naar het dak van het gebouw. Daar slapen ze onder een golfplaten overkapping in een tent, zodat er meer ruimte overblijft voor het hostel. Meteen valt me op hoeveel liefde en plezier deze mensen in hun werk stoppen. Ze staan altijd voor je klaar en ze doen er alles aan om iedereen zich thuis te laten voelen. Je voelt je hier meer dan welkom.

Maar wat deze plek nog veel beter maakt zijn de mensen die hier verblijven. De eerste persoon die ik tegenkom is Patrick. Hij komt uit de U.S. en was eigenlijk van plan om maar een paar dagen te blijven, totdat zijn paspoort werd gejat. Het aanvragen van een nooddocument duurt twee weken en tot die tijd kan hij geen kant op in verband met de vele militaire checkpoints langs de Thaise wegen. Om de tijd te doden gaat hij iedere avond uit en drinkt zoveel dat hij niet meer in staat is om de trap op te lopen. Hij ligt iedere ochtend zijn roes uit te slapen op de bank op de begane grond.

Een ander persoon wie ik niet snel zal vergeten in Barbarra. Ze is in de veertig en heeft een appartement in hartje Londen. In plaats van daar een normaal leventje te leiden, heeft ze ervoor gekozen om haar appartement te verhuren en met de opbrengsten daarvan permanent rond te reizen. In dure landen als Japan en Australië kan ze niet rondkomen maar in goekopere landen heeft ze net genoeg om van te leven. En daarmee is ze gewoon ontzettend gelukkig.

Het lijkt wel dat iedereen hier een bijzonder verhaal heeft. Gelukkig zijn er ook genoeg 'normale' backpackers zoals ik, maar ook dit zijn bijna allemaal toffe mensen waar ik het goed mee kan vinden.

Al snel voel ik me helemaal thuis en voel ik er niks voor om op korte termijn te vertrekken, tot ik een praatje aanknoop met iemand die net is gearriveerd. Ik maak kennis met Helen uit Australië. Ze is podoloog en heeft een maand vrijgenomen om rond te reizen. We praten wat over de omgeving van Chiang Mai en al snel komt Mae Hong Son ter sprake, een klein plaatsje weggestopt in de bergen, dichtbij de grens met Myanmar. Met de bus duurt het negen uur om er te komen en dat is de voornaamste reden waarom de meeste backpackers Mae Hong Son links laten liggen. Zonde, vinden we, omdat het een ontzettend mooi plaatsje schijnt te zijn. En vraag me niet hoe, maar na elkaar net een uurtje gekent te hebben, besluiten we er de volgende ochtend heen te gaan.

Ik zou kunnen proberen te omschrijven wat ik van Mae Hong Son vind maar dit is typisch zo'n plaatsje dat je gewoon met eigen ogen moet zien. Ik zal later nog wat foto's plaatsen. Het is in ieder geval een aanradar maar alleen als je genoeg tijd hebt. Als je niet vliegt is het één van de lastigst te bereiken plaatsen in Thailand. Maar misschien maakt juist dat Mae Hong Son zo bijzonder.

Terug in Chiang Mai zijn er inmiddels wat mensen vertrokken. In de dagen die volgen, vertrekken er steeds meer. En hoewel er leuke mensen voor terugkomen, krijg ik langzaam het gevoel dat het tijd wordt om verder te gaan. Van degenen met wie ik het meest heb opgetrokken, is nog maar één iemand over. Samen besluiten we om op 26 juli, toch wel met een treurig gevoel, uit te checken en afscheid te nemen van deze geweldige plek waar we het zo naar onze zin hebben gehad. Zij gaat naar het plaatsje Pai, ik vlieg terug naar Bangkok.

En dat is waar ik nu ben, weer terug op de plaats waar mijn reis begon, maar dit keer slechts voor een paar dagen. De komende dagen wil ik nog wat dingen zien in de omgeving van de stad en op 31 juli vertrek ik met de trein vanuit Bangkok naar Butterworth, Maleisië: een ritje van 23 uur...