Hello, goodbye

Als ik de kalender op mijn telefoon moet geloven (één van de weinige functies die nog wel werken op dat onding), is het inmiddels alweer september. Voor Nederland betekent het dat de zomervakantie erop zit en de wekelijkse sleur van werk of school weer kan beginnen. Voor mij betekent het dat ik alweer twee maanden op reis ben. Twee maanden waarvan ik de laatste vier weken nog niet op papier heb gezet. Dat heeft ongeveer net zoveel met motivatie als met mijn huidige locatie te maken want waar men hier op Borneo de afgelopen decennia druk bezig is geweest met het vernielen van primair regenwoud, had men die tijd beter kunnen besteden aan het aanleggen van een fatsoenlijke internetvoorziening. Werkelijk waar, een postduif is nog sneller.

Maar goed, tot zover mijn kritiek op Borneo. Om maar gewoon bij het begin te beginnen eerst nog een terugblik op mijn tijd in West-Maleisië na Penang (ik geloof dat ik daar ongeveer gebleven was).

Mijn dagen op Penang waren niet erg spectaculair. Mede daarom besluit ik in Kuala Lumpur op zoek te gaan naar een plek waar wat meer te beleven is. Hostelbookers en Hostelworld doorstruinend kom ik uit bij een hostel dat het populairste van Kuala Lumpur blijkt te zijn (de naam laat ik maar achterwege). Het blijkt bij verre het meest luxe hostel tot nu toe te zijn en als kers op de taart is er op het dak plek voor een rooftop bar, goed voor een leuk feestje.

Ik verblijf hier vijf dagen. Het zijn vijf dagen waarin ik in korte tijd zoveel mensen ontmoet dat ik het bijna niet meer kan bijhouden. Elke avond kom ik wel een paar nieuwe mensen tegen. Wanneer een Engelsman mij uitnodigt om nog dezelfde avond mee te gaan naar Maleisie vs. FC Barcelona, zeg ik daar - ondanks dat ik geen echte voetbalfan ben - geen nee tegen. Hoewel ik als leek van tevoren ook al wel kan zeggen dat Maleisie geen schijn van kans maakt, lijkt het me leuk om een wedstrijd eens in het echt mee te maken. Uiteindelijk vertrekken we met zijn vieren (een Nederlander, Engelsman, Duitser en Aussie) naar het stadion om te zien wat we van tevoren al wel wisten: FC Barcelona wint de wedstrijd met twee vingers in de neus. Op de terugweg naar Kuala Lumpur spreek ik met een van mijn medesupporters af om de volgende avond een kijkje te gaan nemen in de Skybar van het Traders Hotel. Daar aangekomen blijkt dat ik, ondanks twee reminders, de enige van ons twee ben die zich de afspraak kan herinneren. Na anderhalf uur wachten besluit ik dat het mooi is geweest. Maar net op het moment dat ik wil vertrekken, word ik aangesproken door een groepje andere backpackers: 'Want to join us?'. Niet veel later sta ik in een café met deze groep mensen die ik net een paar minuten ken.

De volgende ochtend duizelt het. Niet vanwege de alcohol maar vanwege de tientallen gezichten, namen en nationaliteiten die door mijn hoofd spoken en hetzelfde aantal 'goodbyes' van de afgelopen dagen. Je zou misschien denken dat na verloop van tijd afscheid nemen steeds gemakkelijker wordt maar het tegendeel is waar: sinds ik op reis ben heb ik vaker 'goodbye' gezegd dan goed voor je is en op een moment word je er gewoon een beetje eenzaam van. Net wanneer je iemand een beetje goed leert kennen, wordt het tijd om afscheid te nemen. Maar het hoort bij reizen, het is een vaste waarde waar je niet omheen kan en het belangrijkste is dat aan iedere goodbye een leuke tijd vooraf is gegaan. Met die gedachte in het achterhoofd vertrek ik naar mijn volgend hostel.

Daar aangekomen raak ik al snel aan de praat met wat andere gasten. Hier verblijven precies het type mensen dat je in een hostel zou verwachten: backpackers op weg door Zuidoost-Azië, mensen die terugkeren van een jaar lang werken en rondreizen in Australië en mensen die gewoon op vakantie zijn. Maar ik raak ook in gesprek met de Filipijnen Rischelle, Kristine en Daniel. In tegenstelling tot alle andere gasten zijn zij hier niet voor hun plezier. Ze verblijven in Maleisië in afwachting van hun werkvisa in Qatar en Singapore. Want, zo leggen ze me uit, in verband met een strikt immigratiebeleid is het voor Filipijnen veel gemakkelijker om hun aanvraag in het buitenland af te wachten dan in hun eigen land.

Al snel trek ik steeds meer met dit Filipijnse trio op. Het duurt niet lang voordat me opvalt hoe hartelijk en open deze mensen zijn. Je leest wel eens in reisgidsen over hoe vriendelijk de Filipijnen zijn en eerlijk is eerlijk, ik kan het alleen maar beamen. De ochtend waarop ik een berichtje op mijn telefoon ontving dat ik uit bed moest komen omdat ze aan de ontbijttafel op me zaten te wachten, zal ik niet snel vergeten.

Wanneer we op een avond op zoek gaan naar een leuk café maar daar niet in slagen, stel ik voor om naar de rooftop bar van mijn vorige hostel te gaan. De vijf avonden die ik daar eerder ben geweest heb ik immers genoeg mensen gezien die niet in het hostel verbleven maar gewoon langskwamen om een drankje te doen. Zogenaamde 'non-resident guests' zijn hier gewoon welkom. Wanneer we binnenstappen krijg ik meteen een "Welcome back, sir" te horen. Leuk om te weten dat ze me nog kennen, bedenk ik me.

Wanneer we de trap oplopen werpt de beveiliger ons een blik toe die ik niet van hem gewend ben. De dagen dat ik hier verbleef was deze man altijd vriendelijk maar dit keer leek het erop dat hij ons hier liever niet wilde hebben. Zonder er verder over na te denken lopen we verder en aangekomen bij de bar bestellen we wat te drinken. Alhoewel, wat te drinken... Laten we het erop houden dat Filipijnen stevige drinkers zijn. Een bijkomend effect is dat ze altijd iets willen eten als ze wat drinken. Het duurt dan ook niet lang voordat Kristine en Daniel honger krijgen en besluiten beneden wat te eten te gaan halen. Rischelle en ik blijven achter. Ongeveer een kwartier later komt een beveiliger onze kant op. Of we naar beneden willen omdat onze vrienden daar op ons wachten. Enigsinds verbaast staan we op. Wanneer de beveiliger ons naar de uitgang probeert te dirigeren, kijk ik om en zie onze halfvolle drankjes staan. Even twijfel ik maar zoals een echte Nederlander dat betaamt loop ik terug om de emmertjes gevuld met mixdrank mee te pikken.

Beneden aangekomen zie ik dat Kristine en Daniel in een hevige discussie zijn beland met een manager en de beveiliger die ons eerder op de avond nog zo moeilijk aankeek. Het blijkt dat meneer de manager zojuist heeft besloten dat Kristine en Daniel niet meer terug naar boven mogen omdat ze beiden van Aziatitische afkomst zijn, ondanks het eerdere besluit van zijn beveiliger om ons wel toe te laten. Wanneer hij geen geld terug wil geven voor de bestelde drankjes, schiet de vlam in de pan en gaat alles te snel om bij te houden. Een hoop geschreeuw volgt en nog voordat ik het besef staan onze emmertjes mixdrank niet meer naast mij maar vliegen ze door de lucht, gevolgd door de zojuist bestelde pizza. Meteen erna krijgt een stoel dezelfde behandeling. Op dat moment besluit de beveiliger zijn eigen mananger maar tegen zichzelf in bescherming te nemen. Tegelijkertijd snelt er een andere beveiliger toe die Kristine en Daniel zo ongeveer naar buiten sleurt. Vervolgens keert hij zich om, loopt op me af en spreekt de woorden "Sir, can you leave please?". Ik kijk hem glazig aan. "What the hell.." is het enige wat ik uit kan brengen, nog enigsinds perplex van wat er zojuist is gebeurd. Eerst sleurt hij mijn vrienden als een stel criminelen naar buiten en vervolgens vraagt hij mij vriendelijk om te vertrekken? Ik besef dat dit een plek is waar bepaalde mensen anders behandeld worden dan anderen. Meneer de beveiliger hoeft mij niet meer te vragen om te vertrekken, dat besluit heb ik zelf al genomen.

De volgende dag praten we er nog wat over na. Blijkbaar is het hier in Maleisië normaal voor hostels en cafés om Aziaten, Indiërs en mensen uit het Midden-Oosten te weren omdat ze zogenaamd toch geen geld uitgeven en in plaats daarvan alleen maar stelen en onrust trappen. Laat ik het erop houden dat mijn ervaring met deze mensen anders is.

Mijn laatste dagen in Kuala Lumpur gaan veel te snel voorbij en op dinsdag 20 augustus is het tijd voor mijn vlucht naar Kuching op Maleisisch Borneo. Had ik van tevoren geweten dat ik me hier zo thuis zou gaan voelen, dan had ik waarschijnlijk wel wat later geboekt. Het is een van de redenen waarom ik niet graag vooruit plan.

De middag waarop ik vertrek word ik vergezeld door Rischelle, Kristine en Daniel. Ze vinden het leuk om mee te gaan naar het station om daar afscheid te nemen. Voor de laatste maar zoveelste keer verbaas ik me over de hartelijkheid van deze mensen. Met tegenzin neem ik afscheid. Ik weet dat wanneer ik op 12 september terugkom in Kuala Lumpur, Rischelle al vertrokken is naar Qatar en Daniel hoogstwaarschijnlijk aan het werk is in Singapore. Ik besef me dat ik deze mensen altijd nog op kan zoeken, maar niet meer in deze formatie. Niet meer als de groep zoals we de afgelopen week hebben doorgebracht.

Een 100e, 101e en 102e goodbye volgt en vervolgens stap ik in de trein, op weg naar het vliegveld.