Twee maanden in 1422 woorden

Het is alweer twee maanden geleden dat ik voor het laatst iets van me heb laten horen. Ik ben nog steeds onderweg, al meer dan vijf maanden, het schrijven van een reisverslag is er alleen al heel lang niet meer van gekomen. Vanaf nu zal ik proberen de draad weer op te pakken, te beginnen met een terugblik op de afgelopen twee maanden.

Mijn laatste reisverslag eindigde op de dag dat ik de trein nam van Busan naar Seoul in Zuid-Korea. In Seoul ben ik ongeveer vier weken blijven hangen, niet op de laatste plaats omdat het gewoon een ontzettend grote en interessante stad is waar je wel maanden in rond zou kunnen dwalen. Met name de Koreanen zelf blijven fascinerend: op school ontzettend gemotiveerd om Engels te leren maar wanneer men iemand op straat Engels hoort praten, is dat toch wel een beetje eng. Het is de bijzondere combinatie van Amerikaanse invloed enerzijds en een soort van xenofobie anderzijds.

Tijdens mijn laatste dag in Zuid-Korea maak ik een uitstapje naar de DMZ (Demilitarized Zone, het zwaarbewaakte grensgebied tussen Noord- en Zuid-Korea). Het is bijzonder om te zien dat men van een vervelende situatie een toeristische trekpleister heeft gemaakt. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat rijden er bussen vol toeristen door het gebied, op weg van de ene bezienswaardigheid naar de andere. Foto's maken is slechts op bepaalde plaatsen toegestaan (het is immers militair terrein) en het wordt iedereen op het hart gedrukt om vooral niet van de weg af te gaan omdat hier en daar nog wat landmijnen liggen.

Wanneer we bij een uitzichtpunt aankomen, komt er net een groep aspirant-soldaten aangemarcheerd. Ze gaan in rijen staan en om de beurt staren ze nieuwsgierig door hun verrekijkers naar de buren in Noord-Korea. Ondertussen schreeuwt hun officier ze wat (waarschijnlijk Zuid-Koreaanse propaganda) toe, waarna ze weer vertrekken. Het lijkt meer op een show dan een daadwerkelijke strijd maar eigenlijk geldt dat wel voor het hele conflict tussen Noord en Zuid. Vooral Noord-Korea heeft er een handje van om om de zoveel tijd te roepen 'Zuid-Korea tot de grond gelijk te maken' waarop Zuid-Korea maar wat terugroept. Wat moet je anders met zo'n vervelende buurman?

Wat later komen we bij een treinstation, dichtbij de grens met Noord-Korea. Het is ongeveer tien jaar oud maar alles ziet er splinternieuw uit en het ruikt er zelfs nog nieuw. Het blijkt dat dit station gebouwd is met het oog op de tijd wanneer Noord- en Zuid-Korea de strijdbijl begraven. Tot die tijd rijden er geen treinen en is het niets meer dan een spookstation. Het is een bijzonder beeld: aan alles is te zien dat dit station er helemaal klaar voor is om Noord en Zuid met elkaar te verbinden. Achter de balies liggen zelfs al paspoortstempels voor Noord-Korea klaar. Eentje ligt binnen handbereik en onze gids doet er niet zo moeilijk over. We mogen ermee doen wat we willen, zolang we de stempel maar weer terugleggen. Sommigen vinden het een goed idee om hun paspoort te voorzien van een mooie Noord-Koreaanse entry stamp, ik houd het op een stempel op mijn hand. Ik ben namelijk voornemens nog dezelfde avond Zuid-Korea zonder al te veel problemen te verlaten. Ik heb anderhalve maand eerder immers al genoeg moeite gehad om het land zonder geldig retourticket in te komen.

Het bezoek aan de DMZ is een mooie afsluiter van mijn tijd in Zuid-Korea. Hoewel de DMZ me nieuwsgierig maakt naar het verhaal aan de andere kant van de grens, zet ik nog dezelfde avond koers richting het zuiden. Het begint koud te worden in de noordelijke regionen van Azië. Midden in de nacht laat ik Zuid-Korea achter me, op weg naar Taiwan.

Daar kom ik de volgende ochtend rond 04:00 uur aan. Er rijden nog geen bussen naar de hoofdstad Taipei, ik heb geen zin om een taxi te betalen en bovendien val ik bijna in slaap van de slaap. Ik bedenk me dat ik de dag ervoor rond 07:00 uur op ben gestaan voor mijn DMZ-tour om meteen daarna mijn spullen te pakken en te vertrekken richting het vliegveld. Op het vliegveld of in het vliegtuig heb ik mijn ogen niet dicht gehad dus ik ben al een goede 21 uur wakker. Ik besluit een comfortabel bankje op te zoeken, stop mijn paspoort onder mijn shirt en voor de rest van mijn bagage hoop ik maar dat er in Taiwan geen bontkraagjes rondlopen die je spullen jatten als je ook maar twee seconden de andere kant op kijkt. Ik vertrouw maar op de bewaker die zijn rondje doet in de bijna uitgestorven vertrekhal en val in slaap (in de aankomsthal kon ik geen comfortabel plekje vinden).

Wanneer ik wakker word is de uitgestorven vertrekhal van eerder die dag omgetoverd tot een enorme drukte met rammelende bagagekarretjes, schreeuwende kinderen en een hoop Chinees gebrabbel. De bagagekarretjes doen me niet veel en de Chinese conversaties zijn best interessant maar het oorverdovende gekrijs van een kind een paar meter naast me doet me besluiten om mijn kamp maar af te breken en op zoek te gaan naar een ontbijt/lunch. Ik probeer op internet uit te zoeken hoe ik het beste naar de stad kan wanneer ik erachter kom dat ik me op een heel ander vliegveld bevind dan ik eigenlijk had verwacht. Ik bedenk me voor de zoveelste keer deze reis dat een beetje meer voorbereiding geen kwaad zou kunnen en ga op zoek naar een bus die me naar Taipei kan brengen, ongeveer een uur verderop. Het had erger kunnen zijn.

Wanneer ik aankom in Taipei is de dag inmiddels om en wanneer ik in mijn hostel arriveer, duurt het niet lang voordat ik uitgenodigd wordt om een biertje te gaan drinken in een bar even verderop. Ik kom er al snel achter dat de weinige westerse buitenlanders hier, net als in Zuid-Korea, vooral leraar Engels zijn. Taipei zelf is net als Seoul een stad waar ik me snel thuis voel. Het is niet moeilijk om hier wat mensen te leren kennen want als westerling val je gewoon op. Taipei weet nog veel beter dan Seoul wat een feestje is en er is veel te zien.

Na drie weken vind ik het echter wel mooi geweest en vertrek ik naar de stad Hualien aan de oostkust van Taiwan. De kust hier is ruig en bergachtig, misschien een beetje te vergelijken met de kust van Ierland. Volgens het personeel van mijn hostel is de omgeving het beste te verkennen per scooter. Dat is voor een Aziaat makkelijk gezegd, ze worden hier zo ongeveer geboren met een scooter onder de kont, maar zelf heb ik nog nooit op zo'n ding gezeten. Ik besluit het er toch maar op te wagen en wanneer de meneer van de scooterverhuur ziet hoe groot ik wel niet ben, besluit hij dat een grote scooter toch echt wel de beste optie voor mij is. Hij rijdt er een voor mij voor en drukt hem in mijn handen. Het ding is zo zwaar dat je bijna twee man nodig hebt om hem op zijn standaard te zetten maar voordat ik het weet sta ik ermee op straat. Het rijden zelf valt eigenlijk helemaal niet tegen, het gaat een stuk natuurlijker dan in een auto. Het feit dat het ding binnen drie seconden vanuit stilstand aan de 60 km/u zit is wat minder geruststellend maar uiteindelijk voelt het allemaal wel goed en krijg ik er plezier in. Wanneer ik de scooter twee dagen en een paar honderd kilometer later weer schadeloos inlever, ben ik in ieder geval een ervaring rijker.

Ondertussen ben ik alweer anderhalve week in Hualien en dat moet zo ongeveer een record zijn: de meeste backpackers blijven hier een dag of drie. Het meeste heb ik wel gezien maar tegelijkertijd heb ik ook hier weer wat mensen leren kennen en voor een keer is het wel fijn, wat vastigheid om me heen. Tegelijkertijd geeft het me ook de tijd om rustig na te denken over het vervolg van mijn reis want het einde is nog niet in zicht. De afgelopen vijf maanden zijn voorbij gevlogen en hoe langer ik van huis ben, hoe meer ik nog wil zien, zo lijkt het wel. Ooit komt er natuurlijk een einde aan maar dat zijn zorgen voor morgen. Voor vanavond staat er in ieder geval weer een verjaardagsfeestje op de planning (het tweede in twee weken tijd) en daarvoor hebben we, net als bij het vorige feestje, weer een goede barman uit Taipei over laten komen.