The curse of Batu Ferringhi‏

"You little bit sleepy?" vraagt de conducteur met een semi-bezorgd gezicht. Terwijl ik naar de juiste woorden zoek hoor ik mijn Thaise buurman gniffelen. Als het alleen wat slaperigheid was, zou ik de gelukkigste persoon op aarde zijn. De werkelijkheid is dat ik mezelf hondsberoerd voel, kapot ga van de airco die op standje noordpool staat maar tegelijkertijd het zweet van m'n rug voel lopen. Ik zit/lig in de nachttrein van Bangkok naar Butterworth, Maleisië. Min of meer noodgedwongen, omdat mijn Thaise visum nog slechts een paar uur geldig is.

Ik heb er goed de pest in want ik was er redelijk van overtuigd dat de klachten na vier dagen ziek wezen in Chiang Mai wel over zouden zijn. Nou, het is twee dagen goed gegaan in Bangkok maar daarna werd ik opnieuw ziek en sindsdien is het er niet veel beter op geworden. Ik ben dan ook niet vrijwillig op deze trein gestapt. Ik moest wel. De dagen van mijn Thaise visum zijn geteld.

Vroeg in de ochtend komen we aan bij de grens tussen Thailand en Maleisië. Het zweet loopt over mijn voorhoofd en ik kan nauwelijks rechtop staan. Ik bedenk me dat als een Thaise of Maleisische douanier me in deze staat aantreft, ik met een beetje pech de komende dagen in quarantine door zal brengen en probeer me zo gewoon mogelijk te gedragen. Niet veel later krijg ik de Thaise exit stamp en de Maleisische entry stamp in mijn paspoort en stap ik snel terug in de trein. Intussen zijn de bedden weer omgetoverd in zittingen maar toch probeer ik nog wat te slapen.

Een paar uur later arriveert de trein, stipt op tijd, op zijn eindbestemming Butterworth. Blij dat ik de 22-urige rit heb overleefd ga ik op zoek naar een geldwisselkantoor en laat me afzetten met een veel te slechte wisselkoers. Vervolgens ga ik op zoek naar een taxi en laat me opnieuw afzetten met een veel te dure ritprijs. Het kan me op dit moment allemaal niet zo veel schelen. Ik wil gewoon naar mijn hostel in Batu Ferringhi, op het nabijgelegen eiland Penang.

Aangekomen bij het hostel blijkt dat ik de zespersoons dorm voor mezelf heb. Normaal vind ik het leuk om wat contacten te leggen maar dit keer ben ik blij met de rust die hier heerst. Alhoewel, rust.. Een kwartier na aankomst blijkt dat de ruimte naast de dorm gebruikt wordt als 'music room' door de broer van de eigenaar van het hostel. Daar speelt hij de hele dag hard rock. Al snel kom ik tot de conclusie dat ik uitzieken voorlopig wel kan vergeten. Later in de avond heerst er stilte in de music room en vat ik eindelijk wat slaap.

De volgende ochtend voel ik me wat beter maar nog zeker niet de oude. Ik hoor nog geen muziek en besluit van dit spaarzame moment gebruik te maken door nog wat extra te slapen.

Rond het middaguur wordt ik gewekt door een nieuwe roommate. Hij stelt zich voor als Marcus, F&B manager bij de first en business class lounge van Quantas en Emirates op Singapore Airport. Omdat ik me inmiddels wat beter voel trek ik wat met hem op.

We drinken een biertje aan het strand en praten wat bij. Terug in het hostel voel ik me nog steeds niet helemaal de oude en plof ik neer op mijn bed. Ik hoor een krakend geluid, voel wat glasscherven in mijn achterste prikken en sta verschrikt op. Daar ligt mijn Ray Ran, in duizend stukjes welteverstaan. Met een diepe zucht maak ik mijn bed en achterste glasvrij. Ik bedenk me dat er tot nu toe maar bar weinig goed is gegaan sinds ik in Maleisië ben. Eerst zo ziek als een hond, daarna de afzetterij met het geldwisselen en de taxi, dan de keiharde muziek de hele dag door en nu ben ik nog heel wat euro's lichter. Ik besluit dat ik er weinig aan kan doen en probeer nog wat bij te slapen.

Wanneer we die avond wat nachtelijk vertier zoeken, komen we uit bij het Hard Rock Cafe Penang. Alcohol is duur hier in Maleisië (want Islam) en bij het Hard Rock Cafe gaan de prijzen nog een keer extra over de kop dus na een rondje of vier houden we het voor gezien en nemen we een taxi terug naar het hostel. Daar aangekomen kijkt Marcus was ongemakkelijk. Hij is zijn iPod kwijt en dat ding is zijn alles. Hij gaat terug naar het Hard Rock Cafe en weet zelfs via via nog dezelfde taxi op te sporen maar tevergeefs: zijn iPod heeft inmiddels een andere eigenaar. The curse of Batu Ferringhi strikes again.

De volgende ochtend is het tijd om uit te checken en verkassen we naar Georgetown, eveneens op het eiland Penang. Daar aangekomen in het favoriete hostel van Marcus voel ik me voor het eerst deze reis een echte buitenlander: het hostel zit vol met Chinezen. Eigenlijk vind ik Chinezen ontzettend aardige mensen maar Chinese backpackers hebben de gewoonte om nogal op zichzelf te zijn. Ze zeggen niets als ze binnenkomen, zitten vaak alleen en trekken er ook vaak alleen op uit. Ze zijn gewoon wat meer ingetogen dan westerse backpackers. Dat is in vergelijking met, om maar eens een voorbeeld te noemen, de Engelsen niet per se een slechte gewoonte maar echt gezellig wordt het er niet van. De twee dagen die ik hier verblijf doe ik mede daarom nog rustig aan en dat werpt zijn vruchten af: ik voel me weer helemaal de oude. Daarnaast doe ik nog een poging om een nieuwe zonnebril te vinden maar de prijs voor een zonnebril is hier gelijk aan die in Nederland en ik zie het niet zitten om binnen een paar dagen weer een paar honderd Ringgit kapot te walsen. Voorlopig doe ik het dus even zonder.

Het is al donker wanneer ik de ferry terug naar Butterworth neem. Wanneer de afstand tussen Penang en mij steeds groter wordt en ik het eiland langzaam in de duisternis zie verdwijnen, besef ik me dat ik zes dagen op Penang ben geweest. Ik besef me ook dat het niet de beste zes dagen van mijn reis zijn geweest. Ik vraag me af of ik Penang wel een eerlijke kans heb gegeven. Ik heb de afgelopen dagen vooral rustig aan gedaan en heb niet echt de moeite genomen om veel van het eiland te zien. Aan de andere kant weet ik dat ik de rust echt even nodig had om bij te komen en weer op te laden voor het vervolg van mijn reis. Ik besluit dat dat belangrijker is en dat er vast nog wel mooiere plekken op mijn pad gaan komen.

Ik stap op de nachttrein die mij vannacht naar Kuala Lumpur gaat brengen en maak mijn backpack vast met mijn kabelslot. Net voordat ik wil gaan slapen controleer ik nog een keer of het slot goed vastzit. Ik besluit dat het beter kan, steek de sleutel in het slot en nog voordat ik de sleutel heb omgedraaid breekt hij af. Geen probleem volgens de conducteur. Ga maar slapen, we kijken er morgen wel even naar.

De volgende ochtend wordt ik door dezelfde conducteur vroeg gewekt. "In 40 minutes Kuala Lumpur, sir. Please get ready." "What about my lock?" "Oh, yes, you can cut your backpack because we will only stop for five minutes at Kuala Lumpur." Op dat moment ontstaat er toch wel wat irritatie. Heeft die beste man de hele nacht de tijd gehad om een oplossing te bedenken, komt hij hiermee aan. Wanneer hij wegloopt om een schaar te gaan halen doe ik iets waarvan ik eigenlijk zelf ook wel weet dat het weinig zin heeft. Als een dolle begin ik aan het slot te trekken. En vraag me niet hoe, maar net voordat de conducteur met zijn schaar aan komt zetten, klapt het slot uit elkaar. Tevreden bevrijd ik mijn backpack en spring ik van de trein. Hopelijk gaat het in Kuala Lumpur allemaal wat gemakkelijker, wat meer vanzelf.

‏