Gangnam Style

Mijn vertrek vanuit Kuala Lumpur naar Borneo was een vertrek met een tweezijdig gevoel. Ik had het zo naar mijn zin in 'KL' dat ik het liefst nog een tijdje was gebleven maar ik wist ook dat er een nieuw avontuur te wachten stond. Borneo stond al lang hoog op het verlanglijstje dus de verwachtingen waren hooggespannen. Nu, drie weken later, is het tijd voor een terugblik.

Ik zit in een Air Asia-kist met meer lege dan gevulde stoelen en heb vier plaatsen voor mezelf: mijn eigen stoel en de stoelen naast, voor en achter me. Lekker reclinen dus en knietjes tegen de rugleuning. Voor de € 20 die ik hiervoor heb betaald, mag ik niet klagen. Wanneer we ergens boven de omgeving van Kuching de landing inzetten, zakt de zon achter de bergen weg.

Ongeveer een uurtje later kom ik aan bij mijn hostel en vijf minuten later is de eerste trip op Borneo al geboekt: de volgende ochtend ga ik met drie Spanjaarden naar Bako National Park. Om daar te komen moet je een boot charteren dus het beste is om met zoveel mogelijk mensen te gaan, anders wordt het een prijzige trip. Aangekomen bij de terminal komen we nog een Chinese meid tegen die alleen is en daarmee is ons bootje gevuld en tevens de groep voor vandaag gevormd.

In het national park kiezen we voor een route van 5,5 kilometer. Ik vraag me nog even af waarom er op het kaartje staat dat het drie uur duurt om het complete rondje af te leggen maar daar krijg ik al snel een antwoord op: het is een route met een behoorlijk hoogteverschil en het valt me op dat het ook voor Spaanse en zelfs Chinese begrippen aardig warm begint te worden. We komen erachter dat we niet zo heel goed voorbereid zijn met ons armzalige literflesjes water en vooral onze Chinese vriendin Shinn komt er met haar stadse schoentjes met platte zool zonder profiel niet erg gemakkelijk vanaf. Wanneer de Spanjaarden bij een splitsing kiezen voor een nog langere route haken Shinn en ik af. We gaan wat eten bij het hoofdkwartier van het park en zien hoe brutale apen zich hier tegoed doen aan blikjes cola en zakken chips van onoplettende bezoekers.

Nadat we weer een beetje zijn opgeladen, besluiten we nog een korte wandeling te maken naar een afgelegen strandje dichtbij het hoofdkwartier. Daar hangen we wat rond en al snel gaat het gesprek over mijn (of eigenlijk ons) favoriete onderwerp: reizen. Dat ik wanneer ik in de buurt ben maar eens langs moet komen in Shanghai voor een snelcursus Chinees. Daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. In de bus terug naar Kuching spreken we af om de volgende ochtend wat van de stad te zien.

De dag erop struinen we wat rond maar wanneer een tropische storm zijn lading lost, kunnen we niet veel meer dan een drankje doen in een winkelcentrum. We lopen een rondje door de supermarkt en Shinn vindt het geweldig dat we in Nederland gewoon Maggi kunnen kopen. Zelf vind ik het wel grappig om te zien dat hier op Borneo Kellogg's cornflakes in de schappen ligt.

De uurtjes vliegen voorbij en al snel wordt het tijd voor Shinn om te gaan. Ze reist morgen door naar Kota Kinabalu, een plek waar ik ook nog heen zal gaan maar nog niet nu.

Terug in het hostel zijn de Spanjaarden vertrokken en ben ik weer even alleen. Even maar, want kort erna maak ik kennis met Ryan uit Texas. Het is vrijdagavond en we besluiten op zoek te gaan naar een bar. Al snel vinden we een plek waar we het wel naar onze zin hebben en naarmate de avond vordert stroomt de tent snel vol. Niet veel later worden we omringt door locals die ons maar een beetje verlegen aankijken. Ze weten wel wat buitenlanders zijn maar hier hebben ze er nog nooit een gezien, zo lijkt het wel. Maar alcohol doet wonderen en niet veel later staat er een groepje om ons heen.

De rest van mijn dagen in Kuching gaan voorbij zonder dat er veel noemenswaardigs gebeurt en wanneer ik bekijk wat mijn volgende stop op Borneo gaat worden, kom ik tot de conclusie dat tussen Kuching en de stad Miri, dichtbij de grens met Brunei, niet bijzonder veel te beleven is. Ik besluit om het plan van een roadtrip overboord te gooien en naar Miri te vliegen.

In Miri vind ik een gezellig hostel en in dat hostel vind ik een gezellige Duitser die het wel leuk vindt om de volgende dag mee te gaan naar de Niah Caves, een grottenstelsel ongeveer 100 kilometer buiten de stad. Om daar te komen nemen we een taxi. Wanneer we uitstappen waarschuwt onze chaffeur ons nog: een gids is geen vereiste maar neem wel een zaklamp mee. Dat laatste hebben we geweten: in een deel van de grot zag je zonder zaklamp geen hand voor ogen en was het letterlijk aardedonker.

Terug in het hostel bespreken we de opgelopen financiële schade van die dag. De entree voor national parks hier op Borneo is omgerekend een euro of vier dus dat valt wel mee. Het probleem is echter de kosten om de meeste national parks te bereiken: voor Bako National Park was het nodig om een boot te charteren en om bij de Niah Caves to komen is een taxi nodig. Een van de bekendste national parks op Borneo is Mulu National Park maar dat is alleen per vliegtuig bereikbaar. Wanneer je die kosten met meerdere personen kan delen valt het allemaal wel mee maar wanneer je alleen reist en ook nog eens een beetje op de centen probeert te letten, heb je eigenlijk geen andere keus dan iemand te vinden die met je mee wil gaan. En hoewel medereizigers vinden tijdens mijn reis bijna nooit een probleem is geweest, is het geen fijn idee dat je min of meer aan hen gebonden bent om de meeste national parks te bezoeken en daarnaast blijft het transport vrij prijzig.

Wanneer ik later die avond in bed lig, vraag ik me af of Borneo wel een bestemming is die past bij een reis zoals de mijne. Het is zeker geen straf om hier te zijn maar het is moeilijk om er als soloreiziger met beperkt budget het maximale uit te halen. Het is dan ook een financiële afweging om Mulu National Park te laten voor wat het is en door te reizen naar het kleine oliestaatje Brunei.

Brunei is een verhaal apart. Het heeft zijn rijkdom te danken aan de gigantische oliewinning. Drinken voor de auto is hier goedkoper dan water en alcohol is verboden. Er zijn een paar toeristische trekpleisters maar veel leuker is het water village tegenover de stad, aan de overkant van de rivier. Wanneer ik daar rondwandel wordt ik van alle kanten aangekeken en begroet. “Good day Sir, welcome to Brunei” zegt een zesjarig jongetje wanneer ik langsloop. Wanneer ik vraag hoe het met hem gaat weet hij niet zo goed wat hij zeggen moet en gaat er snel vandoor. Het verbaast me dat een buitenlander hier zo'n uitzondering is maar besef me tegelijkertijd ook dat er een reden voor is dat Brunei niet zo'n populaire vakantiebestemming is. Het is leuk voor een paar dagen of een week maar daarna heb je het wel gezien (en daarnaast: was is vakantie zonder bier?). Daarom neem ik na drie dagen de bus naar Kota Kinabalu.

Overigens een interessante route voor stempelverzamelaars want je krijgt maar liefst acht stempels in je paspoort tijdens deze rit: bij het verlaten van Brunei, het binnengaan van de Maleisische provincie Sarawak, het verlaten van Sarawak, het binnengaan van een ander stukje Brunei, het verlaten van Brunei, het opnieuw binnengaan van Sarawak, het opnieuw verlaten van Sarawak en het binnengaan van de Maleisische provincie Sabah. Goed voor twee pagina's kostbare visaruimte.

Mijn laatste week op Borneo breng ik door in Kota Kinabalu. De stad doet me denken aan Kuching, aan de andere kant van het eiland. Het is hier rustig en relaxed maar tegelijkertijd ook levendig. De mensen hier genieten van het leven zoals bijvoorbeeld de Grieken dat doen maar weten ook wat werken is zoals bijvoorbeeld de Grieken dat niet weten.

Wanneer ik op een verveelde avond door de stad struin, kom ik een grote club tegen met een Filipijnse coverband. Een flesje bier kost hier bijna € 5 maar daar krijg je dan ook wel kwaliteitsentertainment voor terug. De naam van deze club, BED (Best Entertainment Destination) is dan ook wel toepasselijk, al had MEED (Most Expensive Entertainment Destination) ook niet misstaan. Ik kom twee meiden uit Duitsland tegen en samen maken we er een gezellige avond van. Omdat het weekend nog jong is, het is tenslotte pas vrijdag, spreken we aan het eind van de avond iets af voor de avond erna.

Het weekend gaat in een roes voorbij en wanneer ik op maandagochtend vanuit mijn bed Nederlandse stemmen hoor, maak ik kennis met Jesper en Stefan. Wanneer we op zoek gaan naar een lunch komen we uit bij een Chinees restaurant met een wel erg luidruchtige medewerker. Om de een of andere reden wil hij per se bier aan ons verkopen en hoewel ik het daar eigenlijk nog wat vroeg voor vind geef ik hem maar zijn zin. Wanneer we onze eerste blikjes openen, smijt hij alvast nieuwe blikjes op tafel. Wanneer we aangeven dat we aan één biertje genoeg hebben, zegt hij dat we ons om het geld geen zorgen hoeven te maken. En wanneer we vervolgens onze tweede voorraad blikjes openen, komt hij alweer met de derde voorraad aanzetten. We komen erachter dat meneer hier helemaal niet werkt maar ons gewoon op zijn kosten bier zit te voeren. Het blijft niet bij drie rondjes en de teleurstelling is dan ook groot wanneer een serveerster onze voorraad lege blikjes van onze tafel haalt. “We're building a castle!” roept Jesper nog maar het mag niet baten. Heel wat rondjes later druipt onze biersponsor af.

Na een rustige maandag is het dinsdag voor Lucas, een van mijn dormmates, zijn laatste avond in Kota Kinabalu. Om dat te vieren besluiten we nog één keer een bezoek te brengen aan BED. Daar aangekomen lijkt het een gezellig drukke avond te worden. We nemen ons voor om het rustig aan te doen en voor het eerste uur bevalt dat prima maar al snel blijkt het slechts de stilte voor de storm te zijn. Wanneer ik even wegkijk zit Lucas niet meer naast mij maar zie ik hem een eindje verderop bij twee Zuid-Koreaanse dames staan. Ik volg en niet veel later zijn we niet meer met twee maar met vier. Het voornemen om rustig aan te doen wordt al snel verbroken en ik ben blij dat ik niet degene ben die de volgende dag naar Australië vliegt. Van het voornemen om eens een goede nacht slaap te pakken komt eveneens weinig terecht en wanneer ik de volgende ochtend slaperig door Kota Kinabalu struin, besluit ik dat het een mooie afsluiter is geweest van mijn tijd op Borneo. Een tijd die vanwege de (te) prijzige uitstapjes naar national parks niet is geworden wat ik ervan had verwacht maar daardoor niet per se minder geslaagd is geweest.

Ik kom, in tegenstelling tot eerdere ervaringen met Air Vertraagsia, eens een keer op tijd aan op mijn bestemming Kuala Lumpur. Van de vier vluchten tot nu toe waren er slechts twee op tijd maar gezien de prijs die ik gemiddeld voor een ticket betaal, mag ik niet klagen.

Over goedkope tickets gesproken: morgenvroeg vlieg ik, eveneens voor weinig, naar Zuid-Korea!